ΤΗ ΣΤ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Βουκόλου, Επισκόπου Σμύρνης.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν τρία Προσόμοια Στιχηρά τής Εορτής, καί τρία τού Οσίου.

Στιχηρά τής Εορτής

Ήχος α'

Τών ουρανίων ταγμάτων

Ο Ποιητής τών απάντων, καί Λυτρωτής ημών, υπό Μητρός Παρθένου, τώ ναώ προσηνέχθη, όθεν ο Πρεσβύτης τούτον λαβών, μετά χαράς ανεκραύγαζε. Νύν απολύεις τόν δούλόν σου Αγαθέ, εν ειρήνη ώς ηυδόκησας.

Ο Συμεών εν αγκαλαις, εκ τής Παρθένου λαβών, τόν πρό πάντων αιώνων, γεννηθέντα Σωτήρα, Είδον, ανεβόα, τόν φωτισμόν, τής σής δόξης τά πέρατα, νύν απολύεις τόν δούλόν σου Αγαθέ, εν ειρήνη, ότι είδόν σε.

Τόν επ' εσχάτων τεχθέντα, εις σωτηρίαν βροτών, ο Συμεών βαστάσας, εν αγκάλαις Σωτήρα, χαίρων ανεβόα. Είδον τό φώς, τών Εθνών καί τήν δόξαν τού Ισραήλ, νύν απολύεις, ως είρηκας ως Θεός, εκ τών τήδε τή κελεύσει σου.

Στιχηρά τού Αγίου

Ήχος πλ. β'  Τριήμερος ανέστης

Φωτί τών θεουργών αρετών, αστράπτων ιερώτατε, φώς ετέθης, εν λυχνία μυστικώς, τής θείας Εκκλησίας, λαμπρύνων ταύτην Πάτερ, ταίς Ιεραίς διδασκαλίαις σου.

Τό Πνεύμά σε τό Άγιον, Βουκόλε αγιώτατε αγιάσαν, διά σού αγιασμόν, τοίς πίστει προσιούσι, παρέχει θεοφόρε, καί φωτισμόν καί απολύτρωσιν.

Τήν άκραν αγαθότητα, κηρύττων τού Θεού ημών, κακωθέντας, αγαθύνεις τούς λαούς, σοφέ αγαθοδότως, προσάγων τώ Σωτήρι, ιερουργός ως Ιερώτατος.

Δόξα... Καί νύν...

Τής Εορτής  Ήχος πλ. α'

Ερευνάτε τάς Γραφάς, καθώς είπεν εν Ευαγγελίοις Χριστός ο Θεός ημών, εν αυταίς γάρ ευρισκόμενον αυτόν, τικτόμενον καί σπαργανούμενον, τιθηνούμενον καί γαλακτοτροφούμενον, περιτομήν δεχόμενον, καί υπό Συμεών βασταχθέντα, ού δοκήσει ουδέ φαντασία, αλλ' αληθεία τώ κόσμω φανέντα, πρός όν βοήσωμεν, ο πρό αιώνων Θεός δόξα σοι.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής.

Ήχος β'  Οίκος τού Εφραθά

Φέρουσα η Αγνή, καί άχραντος Παρθένος, τόν Πλάστην καί Δεσπότην, ως βρέφος εν αγκάλαις, εν τώ ναώ εισέρχεται.

Στίχ. Νύν απολύεις τόν δούλόν σου Δέσποτα, κατά τό ρήμά σου εν ειρήνη Κύριε, ότι είδον οι οφθαλμοί μου, τό σωτληριόν σου,

Δέχου ώ Συμεών, τόν Κύριον τής δόξης, καθως εχρηματίσθης, εκ Πνεύματος Αγίου. Ιδού γάρ παραγέγονε.

Στίχ. Φώς εις αποκάλυψιν εθνών, καί δόξαν λαού σου Ισραήλ.

Νύν είδον αγαθέ, Θεέ οι οφθαλμοί μου, τήν σήν επαγγελίαν, απόλυσόν με τάχος, τόν δούλόν σου φιλάνθρωπε.

Δόξα... Καί νύν... Όμοιον

Νυν με πρός τήν ζωήν, απόλυσον τήν όντως, ο Συμεών εβόα, Σωτήρ μου, είδον γάρ σε, τό φώς τού κόσμου Δέσποτα.

Απολυτίκιον  Ήχος α'

Χαίρε κεχαριτωμένη Θεοτόκε Παρθένε, εκ σού γάρ ανέτειλεν ο Ήλιος τής δικαιοσύνης, Χριστός ο Θεός ημών, φωτίζων τούς εν σκότει. Ευφραίνου καί σύ Πρεσβύτα δίκαιε, δεξάμενος εν αγκάλαις τόν ελευθερωτήν τών ψυχών ημών, χαριζόμενος ημίν καί τήν Ανάστασιν.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα  Ήχος α'

Τού λίθου σφραγισθέντος

Εν τώ ναώ προσηνέχθης, η ζωή τών απάντων, δι' εμέ νηπιάσας υπό νόμον εγένου, ο πάλαι χαράξας ενπλαξί, τόννόμονεντώ Σινά, ίνα πάντας απαλλάξης, εκ τής τού νόμου πάλαι δουλείας. Δόξα τή ευσπλαγχνία σου Σωτήρ, δόξα τή βασιλεία σου, δόξα τή οικονομία σου μόνε φιλάνθρωπε.

Δόξα... Καί νύν... τό αυτό

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα  Ήχος πλ. α'

Τόν συνάναρχον Λόγον

Εν τώ ναώ προσηνέχθης τά ειθισμένα πληρών, ο Ποιητής καί Δεσπότης καί ο τού νόμου δοτήρ, καί αγκάλαις Συμεών, ευδοκία τή σή, βασταχθήναι εν σαρκί, ο τοίς πάσι φοβερός, καί πάσαν κτίσιν συνέχων, ηνέσχου μόνε Οικτίρμον, τό φώς σου πάσιν αποκαλύψας ημίν.

Δόξα... Καί νύν... τό αυτό

Είτα λέγεται ο Κανών τής Εορτής, καί τού Αγίου ο παρών, ού η ακροστιχίς.

Τό Βουκόλου μέγιστον υμνήσω κλέος. Ιωσήφ.

Ωδή α'  Ήχος πλ. β'  Ο Ειρμός

«Ως εν ηπείρω πεζεύσας ο Ισραήλ, εν αβύσσω ίχνεσι, τόν διώκτην Φαραώ, καθορών ποντούμε νον Θεώ, επινίκιον ωδήν, εβόα άσωμεν».

Ταίς θείκαίς αγλαϊαις καί Ιεραίς, καί φωσφόροις λάμψεσι, λαμπρυνόμενος αεί, τήν εμήν καταύγασον ψυχήν, τήν λαμπράν σου εορτήν, Πάτερ γεραίρουσαν.

Ολολαμπή σε αστέρα ο νοητός, αναδείξας Ήλιος, ταίς λαμπρότησι τών σών, αρετών εφαίδρυνε τήν γήν, Ιεράρχα τού Χριστού, Βουκόλε πάνσοφε.

Βίον αεί ηγνισμένον καί καθαρόν, καί κηλίδων άμικτον, ενδεικνύμενος Χριστού, Ιερόν κειμήλιον σοφέ, εγνωρίσθης επί γής, Βουκόλε ένδοξε.

Θεοτοκίον

Ο τώ Πατρί συνυπάρχων μονογενής, υπέρ νούν εν μήτρα σου, σαρκωθείς θεοπρεπώς, τους βροτούς εθέωσεν Αγνή, διά πλήθος οικτιρμών ο υπεράγαθος.

Ωδή γ'  Ο Ειρμός

«Ουκ έστιν άγιος ως σύ, Κύριε ο Θεός μου, ο υψώσας τό κέρας, τών πιστών σου αγαθέ, καί στερεώσας ημάς, εν τή πέτρα τής Ομολογίας σου».

Υιός ημέρας καί φωτός, γεγονώς Ιεράρχα, διά πόνων ενθέων, κατεσκήνωσας σαφώς, εν ταίς λαμπρότησι νύν, τών Αγίων, χάριτι λαμπόμενος.

Κηρύττων μίαν ευσεβώς, τής Τριάδος ουσίαν, τήν πολύθεον πλάνην, εξερρίζωσας εκ γής, ως Ιεράρχης σεπτός, ως τού Λόγου, αληθής διάκονος.

Οδόν υπέδειξας ζωής, πάσι τοίς πλανηθείσι, δυσμενούς επηρεία, καί προσήγαγες αυτούς, οία ποιμήν λογικός, σεσωσμένους, Λόγω αρχιποίμενι.

Θεοτοκίον

Λιμήν γενού μοι καί φρουρός, ταίς δειναίς τρικυμίαις, τών παθών ανενδότως, χειμαζομένω αεί, εν τή θαλάσση Αγνή, τή τού βίου, μόνη αειπάρθενε.

Κάθισμα τού Αγίου

Ήχος δ'  Ο υψωθείς

Ιερωσύνης τώ φωτί διαλάμπων, εφωταγώγησας λαούς Ιεράρχα, τό τών ειδώλων σκότος τε ηφάνισας αίγλη ιαμάτων δέ, τών παθών τήν ομίχλην, λύσας μεταβέβηκας, πρός τό άδυτον φέγγος, υπέρ ημών πρεσβεύων εκτενώς, τών σέ τιμώντων, Βουκόλε Μακάριε.

Δόξα... Καί νύν... Τής Εορτής

Κατεπλάγη Ιωσήφ

Νηπιάζει δι' εμέ, ο παλαιός τών ημερών, καθαρσίων κοινωνεί, ο καθαρώτατος Θεός, ίνα τήν σάρκα πιστώση μου τήν εκ Παρθένου, καί ταύτα Συμεών μυσταγωγούμενος, επέγνω τόν αυτόν Θεόν καί άνθρωπον, καί ως ζωήν ησπάζετο, καί χαίρων πρεσβυτικώς ανεκραύγαζεν. Απόλυσόν με, σύ γάρ Θεός μου, η ζωή τών απάντων.

Ωδή δ'  Ο Ειρμός

«Χριστός μου δύναμις, Θεός καί Κύριος, η σεπτή Εκκλησία θεοπρεπώς, μέλπει ανακράζουσα, εκ διανοίας καθαράς, εν Κυρίω εορτάζουσα».

Ο προγινώσκων σου, θεομακάριστε, τής ψυχής τό ωραίον καί τού νοός, τήν καθαρότητα, Ιεροκήρυκα σοφόν, ιερώς σε προχειρίζεται.

Υπό τού Πνεύματος, λαμπαδουχούμενος, τούς εν σκότει τής πλάνης φωταγωγείς, καί διά Βαπτίσματος, υιούς ημέρας εκτελείς, Ιεράρχα Παναοίδιμε.

Μυρίων έσωσας, θηρών τό ποίμνιον, τών ταράττειν ζητούντων καί αφιστάν, τής αμώμου πίστεως, Αρχιερέων καλλονή, καί Ποιμένων ακροθίνιον.

Ευρών σε χάριτι, περιαστράπτοντα, ο κλεινός θεολόγος χειροθετεί, θείαις εισηγήσεσι, καί Ιερέα εκτελεί, Ιερόν Βουκόλε πάνσοφε.

Θεοτοκίον

Γνωστώς εν βάτω σε, Μωσής εώρακεν, Ιερώς τυπουμένην τήν τού πυρός, μέλλουσαν λοχεύτριαν, αναφανήναι μυστικώς, Θεοτόκε αειπάρθενε.

Ωδή ε'  Ο Ειρμός

«Τώ θείω φέγγει σου αγαθέ, τάς τών ορθριζόντων σοι ψυχάς, πόθω καταύγασον δέομαι, σέ ειδέναι Λόγε Θεού, τόν όντως Θεόν, εκ ζόφου τών πταισμάτων ανακαλούμενον».

Ιερωσύνης τό ιερόν, ένδυμα φορέσας Ιερώς, τούς ανιέρους εφώτισας, σέβειν Ιεράρχα Μονάδα άκτιστον, τρισίν εν χαρακτήρσι, Βουκόλε πάνσοφε.

Στόματος λύκου τού νοητού, ήρπασας λαούς ταίς διδαχαίς, τού θεηγόρου σου οτόματος, καί αιρετιζόντων Πάτερ απύλωτα, ταίς σαίς θεολογίαις, έφραξας στόματα.

Ταίς φωτοβόλοις καταυγασθείς Όσιε τού Πνεύματος αυγαίς, φωτοειδής όλος γέγονας, λάμπων ταίς τώ σκότει ενυπαρχούσαις ψυχαίς, Βουκόλε, Ιεράρχα θεομακάριστε.

Ο βδελυρός ήττηται ταίς σαίς, Ιερολογίαις Ιεραίς, Μαρκίων καί εξωστράκισται, πάσης ατοπίας εξερευγόμενος, βόρβορον ο λυσσώδης, Βουκόλε ένδοξε.

Θεοτοκίον

Νόμω τής φύσεως Ιησούς, ο πανυπερούσιος Θεός, καινοτομεί παναμώμητε, σού εκ τής νηδύος αποτικτόμενος, ο μόνος ουσιώσας τό πάν βoυλήματι.

Ωδή ς'  Ο Ειρμός

«Τού βίου τήν θάλασσαν, υψουμένην καθορών, τών πειρασμών τώ κλύδωνι, τώ ευδίω λιμένι σου προσδραμών, βοώ σοι Aνάγαγε εκ φθοράς, τήν ζωήν μου Πολυέλεε».

Υψούσαν ταπείνωσιν, καθαρότητα νοός, αγάπην ανυπόκριτον, πίστιν ελπίδα έχων ειλικρινή, Βουκόλος ο ένδοξος, τής Τριάδος εδείχθη καταγώγιον.

Μεγάλως κοσμήσαντα, τών Σμυρναίων Ιεράν, καθέδραν σέ πανεύφημε, μυσταγωγεί τό Πνεύμα τόν μετά σέ, ποιμένα Πολύκαρπον, τή χειρί σου Βουκόλε τελειούμενον.

Νοήσας τήν κλήσίν σου, διά Πνεύματος Σοφέ, τόν μετά σέ εν χάριτι, τών λογικών θρεμμάτων καθηγητήν, προσάγεις τώ βήματι, αρετών λαμπηδόσιν εξαστράπτοντα.

Θεοτοκίον

Η πύλη τής χάριτος, η ανοίξασα βροτοίς, τήν πύλην τήν ουράνιον, τής μετανοίας πύλας μοι τηλαυγώς, διάνοιξον Δέσποινα, καί πυλών τού θανάτου ελευθέρωσον.

Κοντάκιον  Ήχος α'

Ο μήτραν παρθενικήν αγιάσας τώ τόκω σου, καί χείρας τού Συμεών ευλογήσας ως έπρεπε, προφθάσας καί νύν έσωσας ημάς Χριστέ ο Θεός. Αλλ' ειρήνευσον εν πολέμοις τό πολίτευμα, καί κραταίωσον Βασιλείς ούς ηγάπησας, ο μόνος φιλάνθρωπος.

Σ υ ν α ξ α ρ ι ο ν

Τή ΣΤ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Βουκόλου, Επισκόπου Σμύρνης.

Στίχοι

·        Σμύρνης ό Ποιμήν Βουκόλος θυηπόλος,

·        Άγρυπνός εστι, καί θανών, ποίμνης φύλαξ.

·        Αγλαόν ηελίοιο φάος λίπε Βουκόλος έκτη.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Ιουλιανού τού εν Εμέση.

Στίχοι

·        Χριστός τέτρηται χείρας ήλοις καί πόδας,

·        Ιουλιανός προστίθησι καί κάραν.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Φαύστης, Ευϊλασίου, καί Μαξίμου.

Στίχοι

·        Τρείς Μάρτυρες πάσχουσιν ιχθύων πάθος,

·        Κοινή τυχόντες οργάνου τού τηγάνου.

Ταίς αυτών άγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον καί σώσον ήμάς. Αμήν.

Ωδή ζ'  Ο Ειρμός

«Δροσοβόλον μέν τήν κάμινον ειργάσατο, Άγγελος τοίς οσίοις Παισί, τούς Χαλδαίους δέ καταφλέγον πρόσταγμα Θεού, τόν τύραννον έπεισε βοάν. Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών».

Συνετίζων ασυνέτους καταρτίζων δέ, τούς πλάνη εξοκείλαντας, Πάτερ έσωσας, καί Θεώ προσήξας καθαρούς, αυτώ μελωδούντας ευσεβώς, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Ωραιώθησαν Παμμάκαρ σιαγόνες σου, τήν σάρκωσιν κηρύττουσαι, τού δι' άφατον ευσπλαγχνίαν, λάμψαντος ημίν, πρός όν ανεβόας εμμελώς. Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Κυριεύσας δι' ασκήσεως τού σώματος, τών παθημάτων Ένδοξε, ακυρίευτος ταίς τού πλάνου ώφθης προσβολαίς, καί νύν αναμέλπεις απλανώς. Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Λυτρωθέντες τής αρχαίας αποφάσεως, τώ τόκω σου πανάμωμε, ανυμνούμέν σε οι σωθέντες Κόρη διά σού, βοώντες καί λέγοντες πιστώς. Ευλογητός ο καρπός, τής σής κοιλίας αγνή.

Ωδή η'  Ο Ειρμός

«Εκ φλογός τοίς Οσίοις δρόσον επήγασας, καί δικαίου θυσίαν ύδατι έφλεξας, άπαντα γάρ δράς Χριστέ, μόνω τώ βούλεσθαι. Σέ υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας».

Εκβλαστήσας ως φοίνιξ εν ταίς αυλαίς τού Θεού, οφειλόμενον ύπνον δικαίοις ύπνωσας, φέρεις δέ φυτόν, πρός τού θείου σου μνήματος, θαύμα τοίς ορώσι, Βουκόλε θεοκήρυξ.

Ο Θεού Θεός Λόγος ο ενυπόστατος, ιερόν Ιεράρχην σέ προχειρίζεται, χρίοντα λαόν, Ιερώς ιερώτατε, Πρόεδρε Σμυρναίων, φωστήρ τής οικουμένης.

Σαρκωθέντα τόν Λόγον εθεολόγησας, καί πολλούς αλογίας λαούς διέσωσας, θείος γεγονώς, μαθητής τού εκλάμψαντος, εν θεολογίαις, Βουκόλε κήρυξ.

Θεοτοκίον

Ιερώς εμυείτο τά σά μυστήρια, προφητών Θεοτόκε ο θείος σύλλογος, πόρρωθεν μαθών, καί τρανώς εκτιθέμενος, τάς θεοσημείας, τού θείου τοκετού σου.

Ωδή θ'  Ο Ειρμός

«Θεόν ανθρώποις ιδείν αδύνατον, όν ου τολμά Αγγέλων ατενίσαι τά τάγματα, διά σού δέ Πάναγνε ωράθη βροτοίς, Λόγος σεσαρκωμένος, όν μεγαλύνοντες, σύν ταίς ουρανίαις, στρατιαίς σέ μακαρίζομεν».

Ως φως ως φέγγος ως μέγας ήλιος, ως αστραπή Χριστού τή Εκκλησία εξέλαμψας, καί πιστών διανοίας εφώτισας, καί πρός τούς ανεσπέρους, τόπους εσκήνωσας, μέλπων τρισαγίαις έν φωναίς, Τριάδα άκτιστον.

Σαρκός καί κόσμου έξω γενόμενος, Ιερουργέ, πρός τάς υπερκοσμίους γηθόμενος, μεταβέβηκας τάξεις θεούμενος, θέσει φαεινοτάτη, όθεν τήν μνήμην σου, πίστει εκτελούμεν, επί γής Βουκόλε πάνσοφε.

Η γή τό σωμά σου τό μακάριον, κρύπτει σαφώς, ιάσεις αναβλύζον καί χάριτας, ουρανός δέ τό πνεύμα σύν τοίς εκλεκτοίς, φέρει τοίς απ' αιώνας θείαις λαμπρότησι, κατηγλαϊσμένον, αληθώς Βουκόλε ένδοξε.

Θεοτοκίον

Φωνή Αγγέλου μεγάλης Άγγελον, βουλής Αγνή Χριστού Εμμανουήλ αποτέτοκας, τοίς Αγγέλοις τούς κάτω συνάπτοντα, μόνη πανύμνητε, μόνη αιτία, τής ημών Κόρη θεώσεως.

Εξαποστειλάριον τού Αγίου

Τοίς Μαθηταίς

Ποιμαντικώς ωδήγησας, πρός νομάς ευσεβείας, τό τού Κυρίου ποίμνιον, πάνσοφε, Ιεράρχα, αποδιώξας ως θήρας, πάσαν αίρεσιν, όθεν, νύν εποπτεύεις, ίλεως, καί ημάς ουρανόθεν, ως παρεστώς, μετά τής Πανάγνου καί Θεοτόκου, τώ θρόνω τής θεότητος, παμμακάριστε Πάτερ.

Τής Εορτής, όμοιον

Τών κόλπων τού Γεννήτορος, ουκ εκστάς απορρήτως, δι' άκραν αγαθότητα, εκ Παρθένου γεννάται καί νηπιάζει ο Λόγος, τούτον δέ εν αγκάλαις, Συμεών υποδέχεται, άμα τε ο Πρεσβύτης, καί Γηραιά, ανθωμολογήσαντο ως Δεσπότη, εν ώ καί προεμήνυον, τήν βροτών σωτηρίαν.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής.

Ήχος β'  Οίκος τού Εφραθά

Σήμερον ο Σωτήρ, ως βρέφος προσηνέχθη, εν τώ ναώ Κυρίου, καί χερσί γηραλέαις, ο Πρέσβυς τούτον δέχεται.

Στίχ. Νύν απολύεις τόν δούλόν σου Δέσποτα, κατά τό ρήμά σου εν ειρήνη Κύριε, ότι είδον οι οφθαλμοί μου, τό σωτληριόν σου,

Νήπιος τή σαρκί, ο παλαιός τώ χρόνω, οράται παραδόξως, τή σήμερον ημέρα, καί τώ ναώ προσάγεται.

Στίχ. Φώς εις αποκάλυψιν εθνών, καί δόξαν λαού σου Ισραήλ.

Δέχου ώ Συμεών, η Πάναγνος εβόα, εν αγκάλαις ως βρέφος, τόν Κύριον τής δόξης, τού κόσμου τό σωτήριον.

Δόξα... Καί νύν... όμοιον

Μέγα καί φοβερόν, Μυστήριον καί ξένον! ο πάντα περιέπων, καί βρέφη διαπλάττων, ως βρέφος αγκαλίζεται.

Καί η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, κατά τό σύνηθες, καί Απόλυσις